Ο Άγιος Γεώργιος είναι ένας αγαπημένος Άγιος των Λημνιών και τιμάται ιδιαίτερα κυρίως στην Ανατολική Λήμνο.Στο χωριό Ρεπανίδι βρίσκεται ο αρχαιότερος ναός της Λήμνου, ο οποίος είναι αφιερωμένος στον Αϊ Γιώργη και στο χωριό Καλλιόπη ήδη από τα χρόνια της τουρκοκρατίας τελούνται ιπποδρομίες προς τιμή του Αγίου. Μάλιστα στις ιπποδρομίες συμμετείχαν και Τούρκοι[1] οι οποίοι τιμούσαν κι αυτοί τον Άγιο.Οι Τούρκοι κάποτε ενώ γιόρταζαν το ραμαζάνι τους κι είχαν πάει στο τζαμί στον Αϊ Υπάτη έχασαν τα άλογα τους. Καλλιοπίτες τους τα είχαν κλέψει. Επειδή όμως οι Καλλιοπίτες δεν είχαν που να τα κρύψουν, πήγαν στην παραλία του Κέρους, εκεί όπου υπήρχε ένα ξωκλήσι του Αγίου Γεωργίου. Εκεί άφηναν τα άλογα να τρέχουν ανά ομάδες.Από αυτό το γεγονός καθιερώθηκαν οι ιπποδρομίες στην Καλλιόπη προς τιμή του Αγίου Γεωργίου.Σύμφωνα με τοπικό θρύλο οι Τούρκοι, όσοι στην αρχή έφερναν αντιρρήσεις σχετικά με τη γιορτή του Αγίου ταλαιπωρήθηκαν πολύ από τον Άγιο. Λένε πως τα βράδια πήγαινε ο Άγιος και τους χτυπούσε.Έτσι όχι μόνο δεν έφερναν αντιρρήσεις αλλά συμμετείχαν και οι ίδιοι στους αγώνες.Στους αγώνες συμμετείχαν Έλληνες και Τούρκοι αναβάτες με τα άλογα τους σε διαφορετικούς αγώνες.Οι αγώνες καθιερώθηκαν να τελούνται στις 23 Απριλίου, ημέρα του εορτασμού του Αγίου.Οι καβαλάρηδες φέρουν τιμητικά ένα κόκκινο μαντήλι δεμένο στο λαιμό.Κάθε χρόνο στη Λήμνο στις 23 Απριλίου τελούνται ιπποδρομίες στο χωριό Καλλιόπη προς τιμή του Αγίου.Στην αγιογραφία ο Άγιος εικονίζεται ως νεαρός έφιππος πολεμιστής και δρακοντομάχος. Η λαϊκή φαντασία το θέλει μαχητή του κακού και της αδικίας και προστάτη των αδυνάτων και του αφιέρωσε το εξής δημοτικό τραγούδι:
«Άγιε μου Γιώργη αφέντη μου κι αφέντη καβαλάρη
αρματωμένος με σπαθί και με αργυρό κοντάρι.
Θεριό έπεσε στην χώρα μας σ’ ένα βαθύ πηγάδι,
ανθρώπους το ταΐζανε κάθε πρωί και βράδυ.
Μια μέρα δεν του πήγανε ανθρώπους να δειπνήσει,
σταλιά νερό δεν άφησε τη χώρα να δροσίσει.
Ας ρίξουμε τα μπουλεθιά κι ότινος θέλει ας πέσει,
να πάει το παιδάκι του του λιονταριού πεσκέσι.
Τα μπουλεθιά επέσανε σε μια βασιλοπούλα,
όπου την είχε ο βασιλιάς μόνη και μοναχούλα.
Ξένος αγνώριστος περνά, την κόρη χαιρετάει,
κι η κόρη του αποκρίνεται, κι η κόρη του μιλάει
«Τράβηξε ξένε από δω και το νερό αφρίζει
κι ο δράκοντας τα δόντια του για μένα τα τροχίζει
Γυρίζει ανατολικά και κάνει το σταυρό του
και βγάζει το σπαθάκι του και κόβει το λαιμό του.
Για πες μου ξένε να χαρείς ποιο είναι τ’ όνομά σου;
Κι εγώ θα κάνω χάρισμα στην οικογένειά σου.
Γιώργη με λένε το όνομα απ’ την Καππαδοκία,
κι αν θες να κάνεις χάρισμα, χτίσε μια εκκλησία.
Βάλε ζερβά την Παναγιά, δεξιά έναν καβαλάρη,
αρματωμένο με σπαθί και μ αργυρό κοντάρι».
Ευαγγελία Χ.Λιάπη